Poëzie als Zeewind 2 april 2022

Een middag vol woorden

Deze middag gaat over woorden. Over hoe je zonder kwetsen mensen raakt. Over liefde en geluk. Wat je voelt bij het verleden of van de vlinder die op het juiste moment voorbij vloog en net op dat moment het licht viel op haar zijdeachtige vleugels. Dat dat het moment was dat je terugdacht aan een van je geliefden. Of aan een fragment uit een boek van een gesluierde vrouw in Bagdad die met argusogen bekeken wordt in een mannenwereld. Over oorlogen die steeds weer terugkomen en onschuldige slachtoffers maakt. Over schuilkelders die overvol zijn met moeders en kinderen. Dat er spijkers met koppen geslagen kunnen worden zonder bloedvergieten door dialoog.

Over vrienden en vriendschap en samen komen na lange tijd en toch het gevoel hebben dat het toch niet zolang was. Dat vriendschap geven en vergeven betekend en begrip voor andere meningen. Dat de wapens niet meteen moeten worden opgepakt maar er altijd tijd is voor rede.

Over dat de zon altijd schijnt maar niet voor iedereen zichtbaar is en het wolkendek ook eens zal openbreken. Dat mensen zichtbaar en onzichtbaar pijn lijden en serieus genomen willen worden. Dat moeders kinderen verliezen aan verdovende middelen en toch altijd moeders blijven.
Want…

Poëzie kan troosten
als je overmand bent door verdriet

De troost die verborgen ligt in regels
de arm die woordelijk bij je is


Deze middag gaat ook over woorden die niet altijd serieus zijn en er best gelachen mag worden.
Je jong mag voelen ook al zijn je haren al grijs. Over hoe fijn het is om aan het einde van deze middag te zeggen... het was fijn... en het morgen nog zo voelt en de dichter het hart van de wereld is.

Magda Haan