Het Kerstdiner

Vandaag 1e kerstdag zou ze kennismaken met haar schoonzoon Jan – Peter. Suzanne haar dochter had al vele verhalen verteld, hoe lief en leuk hij was en absoluut niet bekrompen. Dat baarde haar zorgen, ook dat hij bijna 10 jaar ouder was. Je moet met je tijd meegaan maar drieëntwintig en eenendertig kan een probleem worden. De kalkoen lag nog in de oven bruin en krokant te worden en het zweet stond op haar bovenlip. De deurbel ging, snel nog even met de hand door het haar en wegvegen van de zweetdruppels en naar de voordeur.
Dag Mevrouw, ik ben Jan – Peter zei hij en meteen keek hij haar vreemd aan. Suzanne kwam aangelopen en stelde Jan-Peter aan de andere familieleden voor. Ze verschoot van kleur toen ze haar moeder aankeek en zei “Mam wat heb jij gedaan, kijk eens in de spiegel?”. Ze keek in de spiegel en zag dat haar lipstick weggestreken was over haar lippen en wang. Ze schoot in de lach en Jan – Peter barste in de lachen uit, het ijs was meteen gebroken.

 

 

 

Nieuwe klompen

De boerin vond dat hij nu maar eens de oude versleten klompen moest wegdoen. Het was werkelijk waar geen gezicht. Wat zouden ze wel niet denken de mensen uit het dorp en de dominee als hij met zulke afgesleten klompen de kerk binnenkwam.

Nou geen haar op zijn hoofd die daaraan dacht en hij liep kwaad de deur uit naar zijn koeien. Ze smeedde een plannetje en ging een paar nieuwe klompen kopen bij de klompenmaker. Thuis gekomen liet ze een oude klomp in de open haardvuur vallen, net lang genoeg zodat hij zwartgeblakerd was. De volgende dag hoorde ze een hoop gescheld en gevloek van de boer en vertelde ze hem wat er gebeurd was, ze had per ongeluk een klomp in het open haardvuur laten vallen en tja nu moest hij wel die nieuwe klompen aan. Met een hoop gebrom deed hij ze aan en ging melken. Nu zou hij eindelijk met mooie klompen naar de kerk gaan en hoefde ze zich niet meer te schamen.
De zondag was aangebroken maar omdat er een koe ziek was zou de boer wat later naar de kerk gaan en dus ging de boerin alvast vooruit.

Op de houten kerkbank had ze een plaats vrijgehouden zodat ze gezamenlijk naar de preek van de dominee konden luisteren. Klos, klos, daar kwam de boer aan met … een zwartgeblakerde en een versleten klomp. Ze liep rood aan en vroeg hem waarom hij niet zijn nieuwe klompen had aangetrokken. Nou God zou nooit willen dat ik zere voeten zou krijgen in zijn huis!

 

 

Miss Sigaret

Eenzaam was ze en haar kleding vaal en leefde teruggetrokken. Vaak dacht ze terug aan vroeger
toen ze nog populair was bij de bevolking, iedereen droeg haar op handen.
Vele malen per dag werd ze toegejuicht, fans over de hele wereld.
Woonkamers, vergaderzalen, auto’s, zelfs slaapkamers, overal was ze aanwezig.


Er was zelfs een tijd dat ze op de tafel mocht bij gelegenheden, pronkend tussen
gebak en ander lekkernij. Maar er kwam een kentering in, de mensen hadden niet meer zo’n behoefte aan haar, ze werd zelfs openlijk uitgejouwd. Met motieven en foto’s, de kranten en media stond er vol van, ze walgde er van.
Nee haar tijd was voorbij, haar vuur was gedoofd.

 

Dag vader, dag moeder

Zoals vele andere dagen als hij van het land terugkwam, liep ze hem tegemoet. Niet dat hij nog moest werken op het land maar hij hield van het land, de geur, de vrijheid. Van de stilte samen met zijn paard in aangepast tempo ploegde ze samen de aarde om. Het mooiste moment was in het voorjaar als hij met zwaaiende bewegingen het land ging inzaaien. Zij wist dat hij gelukkig was op het land en dat ze hem niet kon dwingen om bij haar thuis te blijven en zij was gewend om overdag alleen te zijn. Haar liefde was nog even groot als toen de dag dat ze elkaar trouw beloofden. Ze zag nog steeds die mooie man met blauwe ogen en zijn sterke armen die haar troosten of liefhadden. En steeds weer als ze hem begroette voelde ze die warme golf van liefde.
Dag vader, dag moeder, de meest liefdevolle woorden.

Echt of een droom

Het was juli 2003 op een gewone zomeravond, een heerlijke zomer met lange avonden.
Maar ik had wat hoofdpijn en mijn man zou gaan trainen bij de voetbal. Lekker doen zei ik, ga toch vroeg naar bed vanwege de hoofdpijn. Ik voel wel wanneer je thuiskomt. Zo namen we afscheid van elkaar die avond. De trainingstijden waren van 19 uur tot 20 uur en daarna gingen de mannen altijd nog even een biertje drinken aan de bar, dus zo vroeg zou het niet worden.
Ik was snel mijn bed ingedoken met twee tabletten tegen de hoofdpijn en alles donker gemaakt. Na een poosje hoorde ik een hoop gepraat en gedoe in de buurt maar besloot om te blijven liggen, het kon me niet zo interesseren.
Toen ging de bel, hard en dringend en na verschillende keren en ging ik er maar uit met veel tegenzin.
Terwijl ik de voordeur opendeed zag ik twee politieagenten staan die mij vertelden dat ik meteen moest mee komen want er was wat gebeurd met mijn man op het voetbalveld. Snel wat aangetrokken en in de bus gestapt en tijdens de rit vertelde ze dat hij een harstilstand had en dat ze bezig waren om te reanimeren.
Aangekomen mocht ik er niet naartoe want inmiddels was de ambulance gearriveerd en gestart  met reanimeren, de jongens van de voetbal waren hiermee begonnen.  Via de verkeerscentrale waren alle brugwachters gebeld en stonden de bruggen open zodat de ambulance en wij met loeiende sirenes naar het ziekenhuis konden doorrijden.
Tijdens de rit had ik geprobeerd om mijn zoon en andere familie te bellen maar niemand was bereikbaar en was in paniek geraakt maar kon verder niets doen. Ik werd gevraagd om plaats te nemen in een kamertje, er zou een arts komen zodra er gelegenheid was om toe te lichten hoe ernstig de situatie was.
Tot mijn grote verbazing was iedereen aanwezig, mijn zoon en vriendin, schoonvader en zwager en schoonzus. Mijn moeder was er niet want mijn vader was pas vier weken geleden overleden. Wij zaten nog volop in de rouw vanwege mijn vader en nu dit!
Het besef van tijd was er niet en alle gesprekken gingen langs me heen totdat er een arts binnen kwam en naast me ging zitten. Ondanks alles wat ze geprobeerd hadden was mijn maatje, man overleden. Het was tevergeefs en sprak zijn medeleven uit naar mij en andere familie. Thuisgebracht door mijn zoon, die sinds kort weer een eigen appartement had kwam opeens het besef toen ik op de bank zat hoe alleen ik me voelde en barste in huilen uit, ik voelde alle leven uit me stromen.
Toen bedacht ik me dat ik de begrafenisondernemer moest bellen en nadat ik het telefoonnummer gevonden had belde ik deze onderneming. Hij vertelde dat ze nu niet meer kwamen maar de volgende dag, hij zou wel contact opnemen de volgende dag.
Alles ging daarna in een soort slow-motion, ik deed alles op de automatische piloot zogoed mogelijk en hield me sterk, ook voor mijn zoon. De crematie was indrukwekkend en bijna honderd bezoekers kwamen afscheid nemen, hij was geliefd en een mensenmens. De jongens van de voetbal, van het werk en alle andere vrienden en kennissen.
De klap kwam een paar dagen na de crematie, ik stortte in en heb de hele middag huilend op het logeerbed gelegen en muziek geluisterd.

Het vreemde was dat ik heel lang daarna bang was en bijna niet durfde te slapen, maar na een paar weken ging dat langzaam beter. Op een nacht ongeveer twee maanden na het overlijden voelde ik zijn aanwezigheid. Voor mijn gevoel had ik al een poos geslapen die nacht maar voelde dat er iemand op de slaapkamer was maar kon mijn ogen niet openen. Hij ging op de rand van het bed zitten en sloeg zijn arm om me heen en hield me stevig vast. Ik wilde hem zien maar dat liet hij niet toe en na een poos ging hij weg. Bang maar later besefte ik hoe bijzonder deze ervaring was, hij was bij me maar dan in een andere dimensie.

Alleen was nu anders!!

 

 

Maak jouw eigen website met JouwWeb