lange schaduwen

vernevelde weilanden

ik hou van de herfst

Tussen de middag

Stapels boterhammen
besmeerd het stempel
'Goed'

De keuken borrelt
van drukte en geluk

Hup, naar school zegt ze
anders kom je te laat

Simpel geluk 
toen wist ik nog niet
dat het daar eigenlijk omdraait

het licht

als het licht zoveel malen kan schijnen
bij zoveel oude en nieuwe strijden
bij zoveel vader en moederpijnen

als het licht het elk jaar weer probeert
het nieuwe leven in vrede arriveert
in de hoop dat de mens heeft geleerd

dat ondanks de pijnen en razernij
de wereld is gemaakt voor jou en mij
vergiffenis geven maakt ons vrij

Magda Haan
dec 2023

(een voormalige steenfabriek bij Heteren)

De Korevaar

als het hemelgoud traag
zinkt in dragend water
drijven mijn gedachten af

naar de grote gezinnen
met hun voeten stampend
in de zware rivierklei

in het verleden werd hier
gestapeld en gebakken
door het Steenovenvolk

ik ben slechts een
voorbijganger in stilte

Magda Haan
nov 2023

de zwijgzame

zoals je weet is zwijgen goud voor de zwijgzame die langzaam een pot goud
vol hebben met wijsheden, twijfel echter niet want openheid heeft ook zijn plek
in de wereld en schittert van liefde en tijd voor anderen., de praktijk is echter
dat je later hiervoor op de blaren zit.

sterk als een olijvenboom gehard tegen droogte kan de wind orkaneren
en je met wortel en al het geloof uit je slaan, wie weet zit er dan nog verborgen
zaad in de hete grond en breken er toch betere tijden aan voor
de argelozen en goedgelovigen.

liefde kan je delen in alle delen van de wereld ook als er zware ketens als
een blok aan je been hangen, zing het, schrijf het in alle talen, verkondig het
in cellenblokken en onder de dictators, zij hebben ook een moeder die hun
nog steeds in de armen sluit met een aai over hun bol.

als de slaap komt in hun bedompte slaapkamers bekruipt de twijfel hen, maakt
ze gek van angst want ze weten dat de grenzen allang bereikt zijn, later voor het
tribunaal hun straf zullen moeten aanhoren, het zwijgen eist dan hun tol, slikken
stikken, liefde is van een andere tijd.

Magda Haan
30-6-2023

navelstrengleven

zijn er volken op aarde
middelpunt van oorlog rampen
en verdriet
moeders vaders krijsen

waarom ziet onze God
dit niet
is hij ons vergeten
wat hebben we gedaan

ijskoud in de kou laten staan
speurneuzen en oranje helmen
tussen betonnen platen
navelstrengleven

heeft God
hier genade gegeven

Magda Haan

In de krant van de Overbetuwe Nieuws dec 2022

meisje

het kind
in haar
beziet alles
alleen begrijpt
ze het nog niet

ze slaat
woorden op
voor later
als het
licht valt
in de
toekomst

kwetsbaar als
ze is
voor de
buitenwereld
gevormd tot
een mooie
vrouw

Oekraïne 4-3-2022

In staat van beleg

woorden zijn
in staat van beleg
zonder reden
opgepakt, geboeid
en monddood gemaakt

tot woorden
capituleren
en zwijgen in alle talen
behalve die van
de agressor

maar in de zinnen
die ze dan spreken
ligt verborgen waarheid

Tirannen winnen vaak
maar zijn in de eeuwigheid
de verliezer

boeken zullen vermelden
wie bloeddorstig was
en eigen volk vermoordde 

Niet nu
maar later

Craquelé 

kleine stukjes ingelegd glas
kijken me zachtmoedig aan

de kleuren van haar leven
met hier en daar een zwarte gloed

rood getuigt van liefde
blauw van vrede en rust
oranje haar kracht
die langzaam is vervaagd

even is er de stilte
die zich vertaalt 
in een onhoorbaar verhaal

ik streel haar kleuren
haar lippen vormen een kus
ik fluister wees gerust

© Magda Haan
Mozaiek: Kim Ewell 

Ik kras de dag

de kaars dooft
in een traan

het weer sluipt
door de dag

op het dak een kauw
die aast op het zaad
de mus houdt zich stil  

Voor de week van de Pleegzorg 2021

Gezocht Plegers met liefde:

Voor
wat begrip en sturing
als ik door bijtend zout
even wat onhandelbaar ben
doordat ik mezelf ben kwijtgeraakt

een luisterend oor
voor mijn pijn en tranen
als stormen in mij
door wisselende winden
nauwelijks te bedaren zijn

een warm bed om in te schuilen
als het daglicht te fel is
om na schooltijd te kwebbelen
aan de keukentafel
met de geur van thee en koekjes

wat liefde en warme handen
het gevoel dat ik welkom ben
en een kans om op te groeien
en kind te zijn.

© Magda Haan

tempus

wat als het water stilstaat
de bron opgedroogd
in krakende aarde

zichtbare grenzen alleen
in de wolken
gedragen door de wind

schaduwbeelden geschilderd
door invallende schemering
of staat de tijd stil

In gedicht van de week (tijdschrift o-o-go 51)26-7-2020

Kakement

Ik zong zijn lof als nadorst opzoek naar het hogere. Ik zong braaf, onwetend in het wit gehuld maar
wel in hoge sferen en altijd met brandend licht door mist omhuld. Lange gewaden besmeurd met rode

wijn en broodkruimels van alle dagen wachten op de beloning van de dag. Vaak voelde ik me bekeken
en was het leed voelbaar op de kansel. Ohh ik voelde zijn pijn, zijn schreeuw om hulp.

Oh vader, oh moeder leef zoals je altijd leefde en kniel voor de beerput.
Laten we uitgummen of zwijgen tot het einde der dagen, het kinderleed helen en wachten op een beeldenstorm.

Maar fluisterend op weg naar ouderdom en wijsheid sprak ik licht genezende taal.
De taal van zachte matrassen en oude lijven en helende doeken, fragiel als mozaïek.

Zwijgen en een vinger op de zere plek. Sterven deden ze nog net niet, laatste lichtsintels langs het hemelgewelf.

Hele talen verdwenen in de poëet, werkwoorden, tegengesteld of in verleden tijd, in sprookjestaal of verzonnen zinnen, vaak onzichtbaar of nat van net opgedroogde ogen.

Dag in dag uit om te kunnen leven.

Schilder met woorden

blauwe luchten
iedereen vliegt uit

ik lig al in vakantieland
in een ligstoel en bestel
cocktails met zwoele namen

ik koester
onder de warme stralen
fantasieën dagdromen
zomerse zinnen

goddelijke gerechten
bij ondergaande zon

ik zucht
en mijmer nog even door

als ik straks weer thuis ben
schilder ik gewoon
nog even met wat woorden

Stille regen

mag ik weer eens met je praten
mijn wijze oude vriend
het geluid van innerlijke stilte
dreigt te verdwijnen

stemmen sissen, praten
zonder te luisteren
de nacht kruipt langzaam binnen
het gif van dwazen in neonlicht

grijze wolken in stille straten
ik hunker naar druppels in het lentelicht
waar woorden vallen als stille regen
een echo van niets dan stilte

stormvloed

haal de mannen, de sterke, de moedige
breng ze naar de dijken waar de drum hoorbaar is en het ijskoude water al rollend land verslaat
kijk niet op of om, schep je overleven in de jute
zet je schrap voor de dolende winden
knijp je ogen tot spleten en lik het zout van je lippen

bid tot god of sla een kruis
vraag of hij met je is
een vervloeking verwaait in de wind
- op de knieën komt later wel-
loopgraven hebben hier geen nut
blijf scheppen en dicht het gat

het dorp heeft nu nog droge voeten en de koeien kunnen nog gemolken worden.
maak de paarden los, geef ze een kans
luid de klokken en kruip de zolder op tot de stormwind is gaan liggen en wacht op hulp
stil maar... we verdrinken maar worden weer geboren

kom orkaneer
mijn gedachten
bulder ze
met stormkracht
meters hoge golven
overspoelen
tot op de bodem
van mijn ziel